een half jaar in Cuba, wat?!? 9 maanden alweer!

Negen maanden voorbij alweer. Heel snel gegaan, maar ook voelt het of ik hier al jaren ben.
Alweer bijna 4 maanden getrouwd!
Ik kan me al bijna niet meer herinneren dat we elke avond naar het hotel aan de overkant gingen en dat ik me echt vreselijk verveelde.
Ondertussen heb ik genoeg te doen. Het verstellen van kleding komt niet meer zoveel voor, maar ik heb wat kindershortjes gemaakt die ik hier heb verkocht en er is meer vraag naar. Ik ben knuffel uilen en poppetjes aan het maken om in Nederland voor Sinterklaas te verkopen. Ik ben stenen (presse papiers) aan het beschilderen en aan het beplakken met vlinders en droogbloemen. Klinkt raar, maar is echt mooi geworden, haha.
Verder werk ik met het schooltje samen aan het project Mapa Verde. Dit gaat over hoe kinderen met de natuur om horen te gaan en daarnaast waar je die natuurproducten nog meer voor kan gebruiken (zie boven :-)). Ik maak daar foto's voor en de knutselvoorbeelden en het idee is om nu een magazine te maken.
Ik zit heel veel thuis, maar door het balkon met uitzicht over zee, heb ik dat eigenlijk niet door.
Fortun is heel druk met de auto. Met een auto uit 1959 verveel je je nooit! Daarnaast gaat hij ook regelmatig vissen, 1x per week bij zijn kids op bezoek en hij wordt bijna elke dag wel gevraagd om iets te repareren, van fiets tot fornuis, tot auto, tot antenne op het dak. Hij is altijd druk bezig. Voor zijn eigenlijke werk als lifeguard heeft hij eigenlijk geen tijd ;-).

Maar hoe is het dan na 9 maanden?!
Waar ik (nog steeds) aan moet wennen:
# Mensen schreeuwen hier zo naar elkaar. Naar elkaar toelopen is zo'n gedoe, je kan net zo goed even schreeuwen. Maar ook als ze naast je staan, is schreeuwen kennelijk heel prettig. Helaas wonen wij naast één van de luidruchtigste families. Doordat we geen glas in onze ramen hebben, is er geen ontkomen aan.
# Iedereen praat in de gebiedende wijs, kinderen dus ook naar volwassenen. Alsjeblieft of bedankt zijn woorden die ze hier niet gebruiken. Ze schreeuwen 'aqua' en bedoelen: mag ik wat water?
# Niemand is echt te vertrouwen. Je familie, je buren, je vrienden betekenen niets meer als er geld gescoord kan worden.
# Eten kopen is lastig. Waar wij wonen is niet veel te koop. Sinds kort is het groentehandeltje in het dorp 3 km verderop ook gestopt. Nu is Trinidad (27 km verderop) het dichtst bij om groente en vlees te kopen. We verhongeren niet, de keuze is alleen heel beperkt.# Dat ik niet zelf met de bus kan. Als toerist kan ik als ik alleen reis alleen met de toeristenbus of met de taxi. Met de lokale bus mag ik alleen onder begeleiding van manlief.

Waar ik juist heel snel aan gewend was:
# Samenwonen :-)
# Ons uitzicht over zee
# De zon die (bijna) altijd schijnt.
Wat ze raar vinden van mij:
# Dat ik mayonaise bij mijn friet wil in plaats van rijst.
# Dat ik brood in de vriezer doe.
# Dat ik niet 2x per dag rijst eet.
# Dat ik geen suiker in mijn melk doe.
# Dat ik geen kilo zout over mijn groente doe, maar een dressing.
# Dat ik vlinders op stenen plak, maar dat zullen de meeste nederlanders ook raar vinden.

Wat ik het meeste mis:
- vrienden en familie; even kletsen, goede gesprekken.
- winkels; niet voor lekker shoppen, maar voor eten, huishoudelijke producten. Er is hier een kiosk/ bouwkeet met wat spulletjes.
- internet; voor communicatie, voor informatie. Ik heb hier werkelijk geen idee wat er in de wereld gebeurt.

Voor altijd en eeuwig in Cuba wonen zou ik niet volhouden.
Nu we getrouwd zijn, mag ik 6 maanden in Cuba blijven (wel elke maand €25 betalen voor mijn visum). Dit betekent dat ik in november weer naar Nederland ga. Het plan is dan om snel werk te zoeken en ongeveer een half jaar te blijven. Hopelijk kan Fortun in maart overkomen voor 3 maanden, maar zowel de regering in Nederland als in Cuba doen daar niet heel makkelijk over.

Mijn ideaal zou zijn om half, half in Cuba en Nederland te wonen en dat Fortun dan steeds meereist. Of dat gaat lukken zullen we zien.....