dagelijks leven

Het is hier echt terug in de tijd; de bakker levert elke dag met zijn kruiwagen brood af bij de huizen. De kippen, honden en katten lopen over straat. Niemand in ons blok van zo'n 40 huizen heeft een auto. Wel zijn er 2 paard-met-wagens. 's avonds kijken buren bij elkaar tv, er zijn een paar buren met een grote kleurentv en kabel. Melk halen we vers bij de boer aan de overkant en mensen komen langs met zelfgemaakte cake, uien en bananen. Eens in de zoveel tijd komt er een grote truck met drinkwater. Je mag dan zoveel emmers vullen als je wilt. Het kraanwater hier is te zout om te drinken. Het huis heeft geen adres en als je post ontvangt moet je naar het volgende dorp. Pakjes kan je in de stad 30 km verderop ophalen. Voor het betalen van je elektra rekening komen ze bij je thuis. Onze rekening over december bedroeg 0,16 $.

Het eten hier is een uitdaging... rijst en brood zijn er altijd. Eieren, tomaten, kool, sinaasappels, vlees, pasta, tomatensaus zijn te koop, maar niet altijd en niet overal. In ons dorp zijn geen verse groenten en fruit te koop, 3 km verder wel. Geen probleem, maar die winkel is weer alleen voor Cubanen, dus ik kan er (nog) niet even boodschappen gaan doen.
Gelukkig neemt de vader van Fortun vaak spullen voor ons mee, die winkel is namelijk in het dorp waar hij woont.

Op straat in de stad Trinidad kan je vaak een mini pizza kopen. Ik vond die in verhouding altijd erg duur, maar er staan wel altijd veel mensen te bestellen. Die pizza's blijken niet 6 CUC, maar 6 CUP te kosten (de cubaanse valuta), dus 0,20 $ !
Dit moeten Pepijn en Floris eigenlijk niet lezen, bedenk ik me nu...

Beneden ons woont een ouder echtpaar. Zijn heeft diabetes en zit in een rolstoel, want ze is een gedeelte van haar voet kwijt. Ze zit de hele dag voor haar huis in haar rolstoel en kan verder helemaal niets, naast oppassen op haar 2-jarig kleinkind. Mensen lezen hier niet, puzzelen niet en handwerken heb ik ook nog niet veel gezien. Haar dochter heeft ook diabetes en zij is een onderbeen kwijt en is blind. Ze wil niet dat mensen haar zien, dus zij zit de hele dag op haar bed in haar kamer. Ze is verder wel heel opgewekt en vrolijk en praat honderduit.

De gezondheidszorg is hier gratis, maar voor veel mensen onbereikbaar. Niet iedereen is in de gelegenheid om naar het ziekenhuis te gaan. Het ziekenhuisbezoek is gratis, de medicijnen in principe ook, maar niet alle medicijnen zijn verkrijgbaar. Het aanbod in de internationale apotheek is wel veel groter, maar dat kan de gewone Cubaan niet betalen.
Ook sta ik hier verbaasd van de slechte gebitten en hoeveel mensen er tandeloos bij lopen. Ook veel jonge mensen die al een paar kiezen missen. Ik heb het idee dat mensen hier alleen naar de tandarts gaan als ze kiespijn hebben en niet voor controle. Ik zei dat ik verbaasd was dat zoveel kinderen rotte tandjes hadden, dar kreeg ik als antwoord op; oh, maar dat geeft niet, want die gaan toch nog wisselen..

Mijn naaimachine is aangekomen, ik hoefde maar 10 $ invoerkosten te betalen, dus dat viel alles mee. Alleen is de stroom hier 110 Volt, dus we zijn nu bezig om een transformator in te laten bouwen. Papieren zijn getekend, spullen gekocht, nu alleen nog wachten tot ze tijd hebben om de boel te installeren.
Afgelopen week was ik bij een stoffenwinkel, maar dat viel zwaar tegen. De stof die te koop was, was eigenlijk alleen geschikt als bedlaken.